Limpopo – Soutpansberg – Mashovela Bush Lodge

Limpopo – Soutpansberg – Mashovela Bush Lodge

Dinsdagmorgen na de gamedrive en het ontbijt verlaten we Entabeni en rijden via de N1 verder naar het noorden naar het Soutpansberg gebied. Dat gebied begint ten noorden van Louis Trichardt (Makhado) en is 200 km breed. Er wordt hier zout gewonnen, vandaar de naam. Zo’n 70 km verder naar het noorden ligt Musina en de grens met Zimbabwe. In het noordwesten ligt Mapungubwe (Zuidafrika’s 5^de World Heritage Site (in 1933 ontdekte stad uit de oudheid).

We verblijven 4 nachten in de Mashovela Bush Lodge, 16 km ten noorden van Louis Trichardt en 3 km vanaf de N1. Heel mooi gelegen tussen de kliffen. Er zijn 10 kamers in de stijl van Venda huisjes (rondavels met rieten dak). Het is een eco-lodge, stroom komt van zonnepanelen. Je bent hier van de wereld afgesneden, wifi is er hoegenaamd niet.

We gaan de volgende dag met een lokale gids een wandeltocht doen naar de grote waterval. Dit is het gebied van de Venda bevolking die in vroeger tijden uit Zimbabwe zijn overgekomen. Onze gids Joseph is dus Venda en leert ons heel veel over zijn volk en de streek. De Venda hebben een eigen koning en chiefs regeren over hun eigen dorp. Onze gids stamt af van een medicijnman en weet heel veel te vertellen over planten en bomen die we tegenkomen. Medicijnmannen zijn hier nog steeds actief en iedereen gelooft heilig in hun kennis.

Het is hier heel groen dankzij de overvloedige regen van de afgelopen weken. 2015 en 2016 waren heel droog en veel rivieren en meren stonden droog. Ook de waterval die we na 2 uur wandelen bereiken was drooggevallen, maar nu klatert het water meters naar beneden. Het wandelpad leidt ons talloze keren door de rivier die we moeten doorwaden tot de enkels. Op de terugweg eten we onze picknicklunch op een mooie plek met uitzicht op de rotswanden aan weerszijden. Joseph is ook lyrisch over de Mopani worms, gedroogde insecten die de Venda mensen eten en die ze vooral uit Zimbabwe halen. Ze zijn heel duur en gezond. En hip eigenlijk ook! Een van de avonden staan ze bij ons op het menu, maar dat laten we maar aan ons voorbijgaan.

De volgende dag gaan we met een andere gids in onze auto het Soutpansberg gebied en de Venda streek verkennen. Wat opvalt is dat er tegenwoordig toch wel heel veel mensen zijn die het beter hebben en een mooi huis kunnen (laten) bouwen. Echte villa’s staan tussen de eenvoudige hutjes. Mensen die grond willen om te wonen gaan naar de lokale chief en die wijst ze dan grond toe wat ze voor 1000 Rand kunnen kopen. Mensen die werk hebben besteden hun geld aan de bouw van hun huis (duurt vaak lang voordat het klaar is omdat het geld niet gelijk toereikend is). Onze gids had van zijn vader geleerd: eerst een huis en dan pas een auto, want een auto hebben is zoiets als een kind hebben, dan gaat al je geld daaraan op. En zo zie je dus mega-veel van die busjes rondrijden die iedereen naar hun werk halen en brengen. Toch is de werkloosheid hier enorm hoog: meer dan 50%!

Het is een hele vruchtbare streek. We zien uitgestrekte theeplantages, plantages met bananenbomen, macademia bomen, avocado’s, mango’s. Het lijkt ook wel of iedereen zijn eigen landje bewerkt en groenten en fruit teelt. Overal langs de weg zitten vrouwen met stalletjes hun aardappels, tomaten, uien en pompoenen te verkopen.

Met onze gids bezoeken we een Venda museum, een warmwaterbron, een arts & crafts center, een mannetje die prachtig houtsnijwerk en trommels maakt en een centrum waar vrouwen stoffen bedrukken met Afrikaanse patronen. Overal zijn we verplicht het registratieboek in te vullen en ik zie dat er doorgaans maar 1 of 2 bezoekers per dag komen. Ook gaan we van een afstandje het heilige Fundudzi meer bekijken. Helemaal naar het meer afdalen kan niet, want dan is een 4×4 nodig. Bij het weggetje richting uitkijkpunt pikken we een lifter op. Een oud mannetje met gereedschap die op weg is naar zijn landje om te bewerken. Hij weet het beste plekje voor zicht op het meer. Of je ook kan zwemmen in het meer, vraag ik. Ja, zegt het mannetje, als kind ging hij er altijd in zwemmen. Hij wist dat de krokodillen en nijlpaarden in het meer hem niets deden. Blijkt dat die dieren nog steeds in het meer zitten! Nijlpaarden die ’s nachts ook wel door zijn dorpje lopen. Onvoorstelbaar! Ik dacht dat die dieren in Zuid Afrika alleen nog maar in gameparks zaten met een hek eromheen!

De 3^e dag doen we rustig aan. Het is meer dan 30 graden. We trekken baantjes in het zwembad, wandelen naar een kleine waterval, waar het op de rotsen krioelt van de luidruchtige baboons. Om 16.30 staat een Toyota Landcruiser voor ons klaar, onze gids rijdt met ons de bergen in. Gigantisch steile weg langs een afgrond, maar boven gekomen is het uitzicht adembenemend. Er zitten hier allerlei dieren waaronder mountain zebra’s, kudu’s en zelfs luipaarden. We zien wel allerlei sporen, maar geen dieren helaas. Wel genieten we van een prachtige zonsondergang met een sundowner onder een marula boom. Heel idyllisch. Als de zon is ondergegaan gaan we op de terugweg.

Na het diner liggen we uit te blazen op bed en dan gebeurt er echt iets bijzonders. We hebben het licht aan en de gordijnen nog niet helemaal dicht. We horen geluid bij het raam, dat op een kier openstaan op de haak. Er zitten ook tralies voor, gelukkig, niet dat er zomaar opeens een aap naar binnen klimt …. We horen ook geluid op de auto … beetje onheilspellend allemaal. Dan zie ik 2 groene ogen naar mij kijken. Tjesum denk ik, er staat toch geen luipaard naar mij te gluren? Ik word er een beetje bang van en wapper met het gordijn. Weg beest!

De volgende ochtend ga ik vroeg zwemmen en zie ik gids Joseph. Ik vraag hem wat ik gezien kan hebben. Blijkt dat het een bush baby was. Een katachtig, klein dier dat alleen in het oosten van Limpopo voorkomt. Wauw wauw wauw!!!

De 4 dagen in de Mashovela Bush Lodge zijn omgevlogen. Zaterdagochtend vertrekken we na het ontbijt naar het volgende adres in Phalaborwa.